Woensdag 14-11-2018 | Woensdag, wijndag!

De week is doormidden. Vandaag reizen we weer verder naar het zuiden van Italië. Na een bezoek aan een middelgrote supermarkt vertrokken we richting San Prospero. We bezochten Gruppo Italiano Vini, de grootste wijnproducent van Italië. Op deze locatie produceren ze per dag 150.000 flessen ‘sparkling’ wijn. Na een tour langs de 300 ketels, flessenvoorraad en wijngaard was het tijd om het zelf te proeven. Vier verschillende wijnen van  cavicchioli u. & figli werden geserveerd, met Italiaanse delicatesse. Er werd uitleg gegeven over de smaak en structuur van de wijnen. Op kleur, bubbels, geur en smaak is de wijn te beoordelen. Een drogere wijn wordt in Lambrusco het meest gedronken, dit past het beste bij de lokale Italiaanse gerechten. Twintig procent van de wijnen van Gruppo Italiano  Vini wordt geëxporteerd naar landen als Amerika, China, Duitsland en Engeland. Dit zijn met name de zoete gangbare wijnen.

Na een wijnproeverij vertrokken we met de bus richting Toscane voor een bezoek aan de Public Authority Regione Toscana (het provinciehuis van Toscane). Er werd verteld over het beschikbare landbouwbudget van Europa, landelijke en regionaal voor de boeren uit de regio Toscane. Starters krijgen een budget tussen de €30.000,- en €50.000,- om als jonge landbouwer te beginnen in Toscane. Ook heeft Toscane The Landbank. Daarin hebben jongeren ook voorrang voor de beschikking van grond. Na een korte discussie en een echt Italiaans ijsje vertrokken we met de bus naar Albergo Giardino. We werden ontvangen op het bedrijf van de voorzitter van de jonge boerenorganisatie in Toscane. Hij produceert de Brunello di Montalcino ‘ Martoccia’-wijnen. Onder het genot van een Italiaans diner mochten we deze proeven. Afsluitend begeleide hij ons door Montalcino, de plek waar we overnachtten.

Groetjes uit Toscane!

 

Dinsdag 13-11-2018 | Heel veel koeien en hectares

We zijn dinsdag begonnen met een rondleiding over Cascina Caremma, de plek waar we gisteravond in het donker aan kwamen. Leuk om dan bij daglicht verrast te worden. Vervolgens gingen we naar het indrukwekkende melkveebedrijf van de familie Mulino in Lodi. Op dit bedrijf lopen 2000 runderen waarvan er nu 800 aan de melk zijn. Op dit grote familiebedrijf wordt met 18 medewerkers het werk gedaan. Er is 600 hectare grond in gebruik waar maïs, gras en luzerne geteeld wordt. De mest wordt verwerkt in een grote vergister waar ook het restvoer en de mindere kwaliteit stro en mais in gaat. De famlie Mulino heeft het bedrijf 20 jaar geleden gekocht nadat ze op hun oude bedrijf weg moesten voor uitbreiding van de stad Milaan. De koeien liggen ook hier in diepstrooisel boxen en worden gemolken in een grote 48 stands buitenmelker van De Laval. Er wordt een indrukwekkende productie gehaald van 13.000 kg melk per koe per jaar met 4% vet en 2,7% caseïne. Dat is een kengetal waarop de hoeveelheid kaas die er van de melk gemaakt kan worden op wordt gebaseerd. Ze kennen dus niet zoals wij Nederlanders de vet-eiwit-lactose verhouding. De melk wordt geleverd aan een kleinere coöperatie van ongeveer 100 melkveebedrijven die vervolgens de melk doorverkoopt aan de grote coöperatie en Grano Padano producent Latteria Soresina.  Op dit moment wordt er 38,5 cent per kg melk uitbetaald zonder de nabetaling die nog moet komen.

Na het bezoek aan het melkbedrijf vertrokken we richting Bologna. Hier is de AMA-group gevestigd. Dit bedrijf maakt assemblageonderdelen voor verschillende agrarische machinefabrikanten o.a. Claas, Merlo en Toyota. Dit was de hoofdlocatie, er werden voornamelijk printplaten gemaakt en getest. Daarnaast hadden ze een softwarepakket ontwikkeld voor het verzamelen van verschillende data en deze vervolgens in een onlineprogramma te koppelen.

Na dit bezoek zijn we doorgereden naar SEAT-industries. SEAT-industries is een dochteronderneming van de AMA-group. Jaarlijks worden hier ongeveer 250.000 stoelen geproduceerd die geschikt zijn voor onder andere tractoren en grasmaaiers.

Aan het eind van de middag nog een rondje gedaan op een akkerbouwbedrijf wat graan, soja en mais in het bouwplan had. Ook hadden zij een grote loonwerktak. Het bedrijf werd gerund door Valeria, zij is de manager, haar vader en broer zijn verantwoordelijk voor het operationele deel.  Gemiddeld behaalden ze een opbrengst van 7 ton graan per hectare.

Maandag 12-11-2018 | Boeren in Milaan

Zondagmiddag vlogen we vanaf Schiphol naar Milaan, daar werden we opgehaald door onze buschauffeur voor de komende week. Na een reis van een half uur kwamen we aan bij het hotel. In de buurt van het hotel gingen we eten. Na het eten ging een deel van de groep het nachtleven verkennen. Na een nog redelijke nacht gingen we met de bus richting het oude centrum van Milaan, daar hebben we wat cultuur gesnoven. De kathedraal en het kasteel werden bezocht.

’s Middags kregen we een presentatie van CIA (één van de drie Italiaanse boerenbelangenbehartigers), ze hebben vier vestigingen in het noorden van Italië. De voorzitter Paolo Maccazzola heeft iets verteld over de agrarische sector in Italië. We kregen een uitgebreide Italiaanse lunch aangeboden inclusief Aperol Spritz en rode bubbelwijn.
Na de lunch gingen we met Paolo mee naar zijn bedrijf. Hij woont aan de rand van een dorp met 27.500 inwoners en verkoopt veel producten aan huis. Op enkele meters naast zijn bedrijf begonnen de flatgebouwen, zijn klanten wonen dus letterlijk om de hoek. Er worden 140 koeien gemolken met op dit moment een productie van 28 kg per dag 4,1% vet en 3,62% eiwit. De jaarproductie is 12.000 kg per koe. 80 procent van het rantsoen wordt zelf verbouwd, ze verbouwen vooral maïs. Het rantsoen bevat in verhouding veel energie. Ze leveren aan de Grano Padano kaasfabriek. Het verschil tussen Grano Padano en Parmazaanse kaas is dat Paolo de gehele maïsplant moet voeren waar bij Parmazaanse kaas alleen de maïskorrel gevoerd mag worden. Wij werden tot slot verwend met eigen gemaakte panna cotta en creme caramel. Daarna gingen we de bus in voor het laatste stukje, naar onze overnachtingsplek bij Cascina Caremma, een typisch agrotoerisme hotel. Mooie locatie op het platteland. In Italië dineren ze rond 20:00 uur en nemen ze echt de tijd. We verlieten dan ook pas rond 22.30 uur de tafel na genoten te hebben van heel veel lekkere gangen. Even wennen voor ons Hollanders op studiereis.

Jonge boeren met Europese interesse gezocht!

NAJK is voor Europese parapluorganisatie CEJA op zoek jonge boeren die geïnteresseerd zijn een zetel in te nemen in een adviescommissie van de Europese Commissie. Zo hebben jonge boeren, naast andere stakeholders een stem in het maken van (nieuw) beleid voor de agrarische sector. Er zijn zetels beschikbaar in verschillende sectoren!

Via NAJK bestaat de mogelijkheid om deel te nemen aan deze zogenoemde ‘Civil Dialogue Groups’. Deze groepen, die bestaan uit verschillende stakeholders in en rond de agrarische sector, komen twee keer per jaar bij elkaar. De vergaderingen vinden plaats in Brussel. Er is een vergoeding beschikbaar en ook je reis- en verblijfskosten zijn gedekt. De deelnemers komen uit heel Europa en er is vertaling beschikbaar, ook van en naar Nederlands. Om buiten de vergadering te netwerken is enige kennis van de Engelse taal nuttig. Ook bijvoorbeeld de agenda wordt in het Engels verstrekt. Je hoeft geen ervaring in het Europese speelveld te hebben, aantoonbare ervaring met de boerenpraktijk (agrarische opleiding of werkervaring op de boerderij) is wel een must!

 

Commissies waar momenteel ruimte is voor een jonge boer:

  • Plattelandsontwikkeling
  • Milieu en klimaatverandering
  • Gemeenschappelijk Landbouwbeleid
  • Internationale aspecten van de landbouw
  • Directe betalingen en vergroening
  • Kwaliteit en promotie
  • Biologische Landbouw
  • Melk
  • Granen
  • Suiker
  • Energie en non-food gewassen
  • Pluimvee en eieren
  • Varkensvlees
  • Rundvlees
  • Schapen en geiten
  • Groente en fruit
  • Bloemen

 

Daarnaast zijn er groepen waar specifiek marktontwikkelingen worden besproken. Dit gaat om de volgende thema’s:

  • Melk
  • Vlees
  • Akkerbouwgewassen
  • Suiker

In de praktijk betekent deelname aan een commissie 2 keer per jaar een dag (en als je wilt een nacht) in het hart van de Europese Unie, waarbij je geïnformeerd wordt over nieuwe beleidsontwikkelingen en de kans hebt de stem van de jonge boeren te laten horen.

Wil je meer weten over de adviescommissies of wil je solliciteren? Neem dan contact op met Iris Bouwers, dagelijks bestuurder bij NAJK met de portefeuille internationaal. Dit kan via ibouwers@najk.nl of 0652407935. Dit kan tot uiterlijk 19 juli 2018.

Stop hunting jobs, but create them

‘Stop hunting jobs, but create them’, dat is één van de kreten die naar voren kwamen in het eerste gesprek met een jonge boer in Oeganda. De situatie in het Afrikaanse land is totaal anders dan in Nederland. 80% van de bevolking is onder de 30 jaar. Ik besefte het niet direct, maar het was inderdaad ook terug te zien op straat: veel kinderen en jonge meiden en jongens. Dit terwijl de werkloosheid stijgt. Veel jongeren jagen op een baan, maar er zijn ook andere mogelijkheden. Dit kwam ook naar voren in de workshops van Agriterra waarin ik, tijdens mijn adviesreis, als Agripooler aanwezig was.

Nadat we zondag rustig startten in de hoofdstad Kampala reisden we naar Mbarara. Een mooi moment om al rijdend het land een beetje te bekijken. Op maandag begonnen we met de ‘return day’. Deze groep heeft in november 2017 de Kick-Off Youth Participation workshop van Agriterra gehad. Wat hebben ze in deze zes maanden bereikt? En wat zijn nu de plannen? Een mooie interactieve dag waarin de knelpunten goed naar voren kwamen, maar ook zeker de goede resultaten die de coöperaties al geboekt hebben.

Dinsdag begon de Kick-Off Youth participation workshop voor vijf andere coöperaties. Dit waren drie SACCO’s (Savings and Credit Cooperative Organizations), een sunflower processing cooperative en een coffee cooperative. Tijdens de workshops vertelde ik over NAJK, de structuur van de organisatie en welke activiteiten er plaatsvinden. Ook dachten de deelnemers (jongeren, maar ook managers) zelf na over wat jongerenparticipatie in hun situatie betekent, waar ze enthousiast van worden, waar hun zorgen liggen, waarom zij jongerenparticipatie willen vergroten in de coöperatie en welke rol de jongeren zelf kunnen innemen. Dit leidde de tweede dag tot concrete actieplannen waarmee de jongeren verder kunnen. De coöperaties willen hiermee jongeren meer betrekken bij de organisatie, zodat de nieuwe generatie zich kan ontwikkelen, activiteiten kunnen oppakken en werkgelegenheid kunnen bieden aan jongeren.

Donderdag gingen we het veld in. We zijn naar één van de zuivelcoöperaties gegaan die ook meedeed aan de return day. De jongeren binnen de organisatie hadden, samen met de coöperatie, net een boda-boda gekocht (een brommer/ motor). Hierdoor hebben ze een werkplek voor een jongere gecreëerd, omdat ze met de boda-boda het transport van de boer naar de coöperatie gaan verzorgen. Dit wordt nu nog door derden gedaan. Bij de zuivelcoöperatie wordt de melk verzameld om die vervolgens weer te verkopen aan een fabriek o.i.d. We spraken ze over de samenwerking binnen de organisatie tussen jong en oud en over hun plannen. Na dit bezoek bezochten we de boerderijen van de twee voorzitters van jong en oud. Erg mooi om te zien hoe trots ze zijn op hun boerderij. Het zijn kleine maar goedlopende bedrijven met, door het goede klimaat en vruchtbare grond, veel potentie. Ook al zouden ze graag ‘zero-grazing’ willen toepassen, moesten we nu de koeien nog opzoeken in de heuvels: een prachtig gezicht dat ik niet snel weer zal vergeten!

Tijdens mijn adviesreis kwam ik er achter hoeveel steun de coöperaties en de boeren individueel uit Agriterra halen. De organisaties ontwikkelen zich enorm snel. Hierin speelt Agriterra een belangrijke rol.

Jantine Akkerman

 

Maandag 5 februari

Maandag 5 februari hebben we Mattijn Heijne en Casarone bezocht. Mattijn Heijne is een geëmigreerde Nederlander wie nu tien jaar met zijn vrouw en drie kinderen in Montevideo woont. Zijn vrouw is Uruguayaans en hebben elkaar ontmoet in Buenos Aires. Het bedrijf is in bezit van Mattijn’s echtgenote en schoonmoeder en omvat 2000 ha, 1500 vleeskoeien en 1200 schapen. Ze bezoeken het bedrijf gemiddeld vijf keer per jaar. De dagelijkse werkzaamheden worden uitgevoerd door lokale mensen en de supervisie wordt gedaan door de ‘’administrateur’’. Mattijn is vertegenwoordiger van machines voor de voedselindustrie. Bijzonder aan het bedrijf is dat het een eigen stuwdam heeft, welke wordt verhuurd aan Braziliaanse rijsttelers. Het bedrijf beschikt niet over stromend water, elektrische aansluiting of WiFi.

Land in Uruguay wordt gerangschikt in productiviteitindex. Het maximale is 100 en het geeft een indicatie over de vruchtbaarheid van het land. De productiviteitindex van de boerderij is 65, wat aangeeft dat het land niet is geschikt voor akkerbouw maar wel voor veeteelt. Het vee wordt geroteerd over het land. In de zomer en de winter is er voer tekort. Tijdens deze periode wordt er eigen verbouwde sorghum gevoerd, wat er niet alleen zorgt dat de conditie niet te veel achteruit gaat, maar ook dat de vruchtbaarheid van de moederdieren op peil blijft. Veel bedrijf kiezen ervoor de schapen weg te doen. De opbrengst is simpel gezegd te laag. Het bedrijf kiest bewust voor het houden van schapen omdat schapen een functie hebben in het systeem. Ze grazen namelijk de houterige pollen in het grasland weg zodat gras niet wordt belemmerd in de groei.

Het doel van het bedrijf is om verder te intensiveren. Niet door het aanleggen van een feedlot maar door de grasproductie en het areaal sorghum verder te verhogen. De runderen hebben een chip in het oor met een uniek registratienummer.  Deze chip wordt kosteloos beschikbaar gesteld door de overheid en zorgt voor een 100% traceability van elk stuk vlees. Dit systeem is uniek in de wereld.

Uitdagingen van het bedrijf zijn:

-Rechtstreeks leveren aan slachthuis, dit verhoogt de rentabiliteit doordat alles in eigen beheer is.

-Omgaan met de werknemersmentaliteit. Dit kan in kaart worden gebracht door middel van de Hofstede theorie. Zo is het uncertainty avoidence hoog, wat aangeeft dat onzekere factoren zoals innovatie doorgaans vermeden worden. Tevens hebben de vakbonden een sterke positie en werknemers veel rechten.

Anekdotes:

In de negentiende eeuw was er een vulkaanuitbarsting in Spanje. De toenmalige koning heeft veel Spanjaarden bewogen om naar Uruguay te emigreren. Deze families kochten veelal grote stukken grond. De echtgenote van Mattijn stamt af van één van deze families.

Haven Montevideo: De haven van Buenos Aires is slibgevoelig. Als oplossing werd er aan de andere kant van de rivier een haven gebouwd (Montevideo). Deze haven werd in de ogen van de Argentijnen te succesvol en er stond onenigheid. Uiteindelijk bemiddelde de Engelsen tussen beide havens. De Engelsen hadden belang bij een onafhankelijke haven tussen de twee grootmachten Argentinië en Brazilië.

Grondprijs verloop regio Melo: in 2008 $4500,-. Anno 2018 $ 1500,-. Reden grondprijsdaling: mensen met vermogen zochten een waardevaste belegging tijdens de economische crisis (2008).

Casarone Agroindustrial SA. (http://www.casarone.com.uy/) De wereldwijde rijstproductie in 2013, 2015, 2017 bedroeg respectievelijk 750, 740, 759 miljoen ton per jaar. 90% van deze hoeveelheid wordt in Azië geproduceerd en geconsumeerd. Uruguay is nummer 8 rijstexporteur ter wereld met 1,8 miljoen ton per jaar. Uruguay produceert alleen non-GMO rijst (El Paso, Olimar, Tacuari, Clearfield) en exporteert voornamelijk naar Peru, Brazilië, Irak en de EU. 1% van de landbouwgrond wordt ingezaaid met rijst (150.000 ha) welke allemaal door middel van onderwaterirrigatie wordt geteeld. De gemiddelde opbrengst 8,5 ton/ha, wat hoog is. Dit komt voornamelijk door het rotatiesysteem wat wordt toegepast (rice-pasture-rice-pasture-pasture-pasture-pasture-pasture). Wanneer het land ingedeeld wordt als pasture (grasland) wordt het beweid door vleesvee. Het vleesvee is verantwoordelijk voor 3% van de omzet. De kostenstructuur van de rijst is als volgt: Arbeid 20%, zaden/kunstmest 15%, diesel 15%, transport 20%, land/water 18%, drogen 12%. Wat resulteert in een kostprijs van $235/ton. Gemiddeld over vijf jaar is de opbrengstprijs $210/ton. De uitdagingen voor de komende vijf jaar zijn overleven en het bedrijf winstgevend maken door te investeren in innovatie (robotisering). Het aantal bedrijven wat rijst teelt is in drie jaar tijd afgenomen van 580 naar 450, wat resulteerde in een afname van het rijst areaal van 20.000 ha.

Aan het einde van de dag kregen we de unieke kans om even met beide voeten op Braziliaanse bodem te staan. Onze chauffeur kon minder lachen omdat hij dit moest bekopen met een prent voor zijn kapotte vooruit.

Tabéé

Tom en Robin

dav

dav

dav

dav

dav

dav

dav

dav

Zaterdag 3 en zondag 4 februari, Hola amigo’s!

Vrijdagavond zijn we aangekomen in Punta del Este. Hier hebben we de zaterdag en de zondagochtend doorgebracht. Er waren een paar wijzigingen in het programma gekomen waardoor we zaterdag een vrije dag hadden. Deze hebben we wel besteed met een tour door de stad en bakken op het strand. Punta del Este is hét vakantieoord van Uruguay en omdat het hier hartje zomervakantie is, was het erg druk in de stad. De stad ligt op een schiereiland tussen de Atlantische Oceaan en de Rio de la Plata. Het is niet moeilijk om je hier een tijdje te vermaken door de aanwezigheid van de vele horecagelegenheden. Zondagmiddag zijn we met de bus richting het noordelijk gelegen Melo vertrokken. In dit kleine stadje hebben we een gesprek gehad met de landelijke en de lokale voorzitter van de “Federación Rural de Jóvenes”. Dit is de organisatie die opkomt voor de belangen van jonge boeren en mensen in het buitengebied. De federatie bestaat uit 150 leden (leeftijd 13-35 jaar) die vier keer per jaar samenkomen. De belangrijkste taken zijn het lobbyen bij de politiek voor trainingen en steun voor jonge boeren. Ook zetten ze zich in om sociale voorzieningen op het platteland te verbeteren, met name onderwijs. De organisatie is in ontwikkeling en groeit in het aantal leden. In totaal telt Uruguay 40.000 boeren.

We begonnen de avond met het drinken van Mate. dit is een lokale drank, vergelijkbaar met thee, die met een rietje uit een potje met gemalen theebladeren gedronken wordt. Het is een traditie om dit met elkaar te delen, maar het was voor ons wel even wennen.

De landelijke voorzitter Mauricio Piñiero heeft ons verteld over de kansen en uitdagingen waar jonge boeren in Uruguay mee te maken hebben. Hij heeft zijn boerderij vier jaar geleden verkocht en is nu manager van een handelsbedrijf in vleesvee. Sinds 2017 is hij voorzitter van de Federatie en hij zet zich in om alle delen van het land beter vertegenwoordigd te krijgen.

Mauricio vertelt over de landbouw in Uruguay in het algemeen en de landbouw in de regio die voor het grootste gedeelte uit vleesveeteelt bestaat. Door de aanwezigheid van veel stenen in de grond is er bijna niets anders mogelijk dan grasland.

Hij vertelt over proces van kalfje tot slachthuis, voor het merendeel puur gras, feedlot is niche. Door de beesten de laatste drie maanden harder te voeren krijgt men malser vlees dat ook iets beter betaald word. Er wordt ook meerwaarde gecreëerd ten opzichte van omliggende landen door de goede traceerbaarheid met elektronische oormerken. Elke locatie en enting van het rund wordt door de overheid geregistreerd en is tot in de supermarkt te volgen.

De lokale voorzitter Luciano heeft met zijn familie een bedrijf met 3000 hectare in de buurt van Melo. Ze hebben hier vleesvee, melkvee en trainen er paarden. Luciano zelf gaat nog naar school in Montevideo. Hij is trots op het familiebedrijf en wil dit graag overnemen.

Uitdagingen jonge boeren zijn:
Hoge belastingdruk is het grootste probleem. Er wordt veel belasting betaald over arbeid en goederen. Ook voor de export van landbouwproducten buiten de Mercosurlanden (Brazilië, Argentinië, Uruguay, Paraguay en Venezuela) moet stevig afgetikt worden aan de overheid waardoor er minder overblijft voor de boer.

Bedrijfsovername gebeurt op hogere leeftijd omdat jonge boeren vaak niet serieus genomen worden door de oudere generatie. Waarschijnlijk heeft dit te maken met de angst voor onzekerheid en het onbekende die in de cultuur sterk aanwezig is. Dit remt innovatie en maakt het lastig voor ambitieuze jonge boeren om vrijheid te krijgen om te ondernemen. Dit vertaalt zich ook in een flinke rente van 9% die de banken berekenen.

Een probleem is ook dat als jonge boeren de stad een tijdje meegemaakt hebben voor een hogere of universitaire studie ze niet meer terug willen naar het platteland. Grootste oorzaak hiervan is het gebrek aan goede voorzieningen op het platteland.

We hebben de avond afgesloten met een diner in het hotel.

Geert en Jehannes

Dag 5 – Met een Nederlands tintje

‘s Morgens vroeg vertrokken we vanuit Colonia de Sacramento richting Daan van Langen. Daan is een Nederlandse jongen van 30 jaar oud en woont met zijn vriendin op een akkerbouwbedrijf. Hij woont nu vier jaar in Uruguay en is bedrijfsleider op het akkerbouwbedrijf met 750 ha grond met als hoofdteelten mais en soja.
Een van de overige gewassen die Daan teelt is koolzaad. Dit wordt gebruikt voor biodiesel. Het bedrijf is eigendom van een Amerikaanse investeerder. De soja heeft een hoog saldo, maar in verband met resistentie van onkruiden tegen glyfosaat wordt er ook gewisseld met mais. In de mais kun je onkruiden spuiten met middelen waar soja niet tegen kan. De maisteelt staat er in Uruguay om bekend moeilijk te zijn. Vooral droogte zorgt ervoor dat de opbrengst nog wel eens wil tegenvallen of mislukken. Echter met de juiste aanpassingen lukt het Daan inmiddels om bij de mais nu ook op sommige percelen 10 ton per ha te halen. Hierdoor zit het saldo van mais op Daan zijn boerderij ongeveer even hoog als het saldo van soja. In de winter worden er gewassen geteeld als groenbemester. Een van deze gewassen is rogge en hierover is Daan goed te spreken, omdat de wortels de grond los maken/houden.

Voor het zaaien van de soja past Daan geen grondbewerking toe. De rogge wordt doodgespoten en doorgezaaid met soja. De overgebleven rogge bedekt dan mooi de grond en dit zorgt er onder meer voor dat de grond minder snel uitdroogt. Daan heeft twee vaste medewerkers en in de pieken variabel personeel.

Daan heeft nu 150 stuks vleesvee. Hij zou graag meer organische mest willen gebruiken voor de bodemvruchtbaarheid. Echter dit moet ongeveer 180 km ver weg komen en door de transportkosten is dit te duur. In de toekomst wil hij misschien vleeskuikens gaan houden zodat hij dierlijke mest voor zijn grond krijgt om de bodemvruchtbaarheid te verbeteren en een deel van zijn gewasopbrengsten zou hij kunnen gebruiken als voer. Tot nu toe vonden wij dit misschien wel een van de grootste contrasten met Nederland. In Nederland moeten we betalen om van dierlijke mest af te komen en in Uruguay smeekt de landbouw bijna om dierlijke mest.

Omdat door droogte het risico op een mislukte oogst aanwezig is, Is Daan bezig met de aanschaf van een pivot. Naast de meeropbrengst van gewassen ziet Daan dit ook als een verzekering om de oogst niet te verliezen in een slecht jaar. Daan teelt naast een eindproduct ook nog zaaizaad voor de coöperatie. Hij is groot voorstander van coöperaties door de voordelen van het samen in en verkopen. Het mais en soja dat er op het bedrijf geteeld wordt is allemaal gmo. Daan is een enthousiaste en gedreven ondernemer en het was zeer interessant om zijn bedrijf te bezoeken en zijn verhaal te horen!

Onderweg in de bus kwamen we deze week geregeld protesterende boeren tegen. De boeren zijn boos omdat de overheid hoge belastingen heft op onder meer de brandstoffen en nutsvoorzieningen, wardoor deze erg duur worden (ongeveer 30% duurder dan de omliggende landen). Dit zorgt voor een hoge kostprijs. De landbouw is veruit de grootste sector van Uruguay. Daardoor is eigenlijk alleen bij de landbouw wat te halen voor de overheid. De boeren zouden graag zien dat de belasting die betaald wordt ook weer terug komt bij de landbouw. Momenteel wordt het voornamelijk gebruikt voor sociale voorzieningen.

‘s Middags reden we door naar Interfood. Voordat we bij het bedrijf waren kwamen we door een poort met veel beveiliging. Het bleek dat Interfood is gevestigd op een free trading zone. Dit is een terrein met allerlei handelsbedrijven. Deze vestigingen zijn officieel niet in een land gevestigd. Je kunt het vergelijken met de taxfree shops op het vliegveld. We begrepen dat het onder andere voordelen geeft bij de volgende situaties: 1. producten importeren en pas invoerrechten betalen als je het product weer verkocht hebt in het land van bestemming. 2. Geen inkomens/winst-belasting over de handel.

Wel wordt er gewoon belasting betaald over de salarissen. Door de vele werkgelegenheid die een free trading zone bied is dit interessant voor een overheid.

Interfood is een Nederlands zuivelhandelsbedrijf met vestigingen over de hele wereld. De vestiging waar wij waren was dus niet in een land gevestigd. Vergeet dat je in Uruguay bent zeiden ze. We werden ontvangen door Maria Fernanda Vila. Zij vertelde ons waar Interfood zich mee bezig houdt en over de zuivelmarkt in Uruguay. 70% van de zuivel in Uruguay wordt geëxporteerd. Hiervan wordt ongeveer 50% via Interfood verhandeld. Kort geleden ging er een groot aandeel van de export naar Venezuela. Door de crisis daar is dit terug gegaan naar 0% . Nu gaat het grootste deel van de zuivel naar Brazilië. Door het handelsverdrag met Brazilië, Paraguay, Venezuela en Argentinië (genaamd Mercosur) is Uruguay beperkt in het aantal exportlanden. Dat het overgrote deel van de zuivelexport nu naar Brazilië gaat, zorgt ervoor dat Uruguay erg afhankelijk is van Brazilië, zoals ze dat eerst van Venezuela waren. Dit is een risico.

Kort gezegd koopt Interfood zuivelproducten van zuivelleveranciers en verkoopt dit door over de hele wereld. Het was een interessant verhaal waar we weer veel van geleerd hebben. Wij wisten vooraf niet dat er iets bestond als een free trading zone en een aantal van ons hadden niet verwacht dat zo’n groot deel van de export handel via bedrijven als deze gaat.

Na een aantal uren in de bus kwamen we weer aan in Montevideo waar we overnacht hebben.

Groeten Sicco en Rik

Dag 6 Uruguay – Aardappelen en koeientour

Lees meer

Dag 4 – Reisverslag Uruguay

Fadisol zaden en zwemmen in de Río de la Plata

Vanuit Trinidad zijn we vertrokken naar zaadhandel en teeltbedrijf Fadisol. Dit bedrijf teelt en handelt in zaden voor de gewassen als soja, sudangras, luzerne en andere voedergewassen. Fadisol heeft 3000 ha in eigen gebruik en huurt nog een aantal duizenden hectares bij van lokale boeren. Hierop hebben ze verschillende proefvelden en productievelden, waar ze o.a. onderzoek doen naar plaatsspecifieke bemesting en plantafstand. Als voorbeeld: bij percelen waar mais verbouwd wordt, wordt gekeken naar de grond. Op de minder vruchtbare grond worden minder zaden gezaaid dan op de vruchtbare grond. Hier wordt dan ook rekening gehouden met de kunstmestgift en ook met gewasbescherming. De meeste gewassen zijn GMO, dit biedt veel voordelen op het gebied van gewasbescherming. Dit is wel echt een groot verschil met Nederland. Zonder GMO kunnen ze in Uruguay moeilijk gewassen telen. Het is lastig om GMO-vrije gewassen te telen omdat vrijwel alle toeleverende bedrijven vrijwel alleen GMO-zaden en gewasbeschermingsmiddelen verkopen. Fadisol heeft als eerste bedrijf ook GMO-vrije zaden te koop in Uruguay en dit biedt ook kansen voor de afzet in Europa om zo meer toegevoegde waarde te creëren.

Fadisol is een familiebedrijf en is opgericht eind jaren 70. Er werken circa 100 mensen verdeeld over drie vestigingen. De hoofdvestiging is in Ombúes de Lavalle. Dit ligt 70 kilometer vanaf de haven, wat erg gunstig is vanwege de export van zaden. Fadisol is tevens eigenaar van DSV Zaden en heeft in Nederland ook een vestiging. De grootste exportgebieden van Fadisol zijn China en Maleisië, en dan voornamelijk raapzaad naar Maleisië en Europa en soja naar China. Koolzaad en raaigraszaad wordt ook naar Nederland geëxporteerd.

Na het bezoek bij het bedrijf Fadisol, zijn we verder met de bus naar het zuiden gereisd. Naar een uurtje rijden kwamen we in de oudste stad van Uruguay aan, genaamd Colonia del Sacramento, vaak afgekort tot Colonia. Colonia is een stad in het zuidwesten van Uruguay, bij de Río de la Plata, tegenover Buenos Aires in Argentinië.

Hierbij een korte geschiedenis van het stadje, Colonia del Sacramento werd in 1680 gesticht door de Portugezen. Later werden die bevochten door de Spanjaarden, die zich hadden gevestigd op de tegenoverliggende oever in Buenos Aires. Het gezag over de kolonie bleef wisselen door toedoen van verdragen als het Verdrag van Madrid in 1750 en het Verdrag van San Ildefonso in 1777, totdat het in handen bleef van de Spanjaarden. Toen veranderde het weer naar Portugees gezag, en later naar dat van de Brazilianen in 1816, toen de gehele oostelijke oever (Banda Oriëntal) van Uruguay onderworpen was door de regering van Rio de Janeiro. Later werd het deel van het onafhankelijke Uruguay.

Momenteel is de stad uitgebreid naar het oosten, maar het oorspronkelijke gedeelte wordt nog steeds gekenmerkt door haar ongestructureerde, op het terrein aangepaste stratenplan, dat opgezet is door de Portugezen en keurig staat tegenover de bredere calles in het Spaanse gebied.

De historische delen van Colonia del Sacramento zijn benoemd door UNESCO tot Werelderfgoed.

Na het inchecken in het hotel, zijn we het stadje gaan verkennen en hebben we een rondleiding gehad door de oude stad. Nadat we de vuurtoren hebben beklommen zijn we wezen zwemmen in de rivier. En na een goede maaltijd midden in de stad hebben we de dag afgesloten met een goed glas lokaal bier.

Robert, Paul en Rakesh