Maandag 5 februari

Maandag 5 februari hebben we Mattijn Heijne en Casarone bezocht. Mattijn Heijne is een geëmigreerde Nederlander wie nu tien jaar met zijn vrouw en drie kinderen in Montevideo woont. Zijn vrouw is Uruguayaans en hebben elkaar ontmoet in Buenos Aires. Het bedrijf is in bezit van Mattijn’s echtgenote en schoonmoeder en omvat 2000 ha, 1500 vleeskoeien en 1200 schapen. Ze bezoeken het bedrijf gemiddeld vijf keer per jaar. De dagelijkse werkzaamheden worden uitgevoerd door lokale mensen en de supervisie wordt gedaan door de ‘’administrateur’’. Mattijn is vertegenwoordiger van machines voor de voedselindustrie. Bijzonder aan het bedrijf is dat het een eigen stuwdam heeft, welke wordt verhuurd aan Braziliaanse rijsttelers. Het bedrijf beschikt niet over stromend water, elektrische aansluiting of WiFi.

Land in Uruguay wordt gerangschikt in productiviteitindex. Het maximale is 100 en het geeft een indicatie over de vruchtbaarheid van het land. De productiviteitindex van de boerderij is 65, wat aangeeft dat het land niet is geschikt voor akkerbouw maar wel voor veeteelt. Het vee wordt geroteerd over het land. In de zomer en de winter is er voer tekort. Tijdens deze periode wordt er eigen verbouwde sorghum gevoerd, wat er niet alleen zorgt dat de conditie niet te veel achteruit gaat, maar ook dat de vruchtbaarheid van de moederdieren op peil blijft. Veel bedrijf kiezen ervoor de schapen weg te doen. De opbrengst is simpel gezegd te laag. Het bedrijf kiest bewust voor het houden van schapen omdat schapen een functie hebben in het systeem. Ze grazen namelijk de houterige pollen in het grasland weg zodat gras niet wordt belemmerd in de groei.

Het doel van het bedrijf is om verder te intensiveren. Niet door het aanleggen van een feedlot maar door de grasproductie en het areaal sorghum verder te verhogen. De runderen hebben een chip in het oor met een uniek registratienummer.  Deze chip wordt kosteloos beschikbaar gesteld door de overheid en zorgt voor een 100% traceability van elk stuk vlees. Dit systeem is uniek in de wereld.

Uitdagingen van het bedrijf zijn:

-Rechtstreeks leveren aan slachthuis, dit verhoogt de rentabiliteit doordat alles in eigen beheer is.

-Omgaan met de werknemersmentaliteit. Dit kan in kaart worden gebracht door middel van de Hofstede theorie. Zo is het uncertainty avoidence hoog, wat aangeeft dat onzekere factoren zoals innovatie doorgaans vermeden worden. Tevens hebben de vakbonden een sterke positie en werknemers veel rechten.

Anekdotes:

In de negentiende eeuw was er een vulkaanuitbarsting in Spanje. De toenmalige koning heeft veel Spanjaarden bewogen om naar Uruguay te emigreren. Deze families kochten veelal grote stukken grond. De echtgenote van Mattijn stamt af van één van deze families.

Haven Montevideo: De haven van Buenos Aires is slibgevoelig. Als oplossing werd er aan de andere kant van de rivier een haven gebouwd (Montevideo). Deze haven werd in de ogen van de Argentijnen te succesvol en er stond onenigheid. Uiteindelijk bemiddelde de Engelsen tussen beide havens. De Engelsen hadden belang bij een onafhankelijke haven tussen de twee grootmachten Argentinië en Brazilië.

Grondprijs verloop regio Melo: in 2008 $4500,-. Anno 2018 $ 1500,-. Reden grondprijsdaling: mensen met vermogen zochten een waardevaste belegging tijdens de economische crisis (2008).

Casarone Agroindustrial SA. (http://www.casarone.com.uy/) De wereldwijde rijstproductie in 2013, 2015, 2017 bedroeg respectievelijk 750, 740, 759 miljoen ton per jaar. 90% van deze hoeveelheid wordt in Azië geproduceerd en geconsumeerd. Uruguay is nummer 8 rijstexporteur ter wereld met 1,8 miljoen ton per jaar. Uruguay produceert alleen non-GMO rijst (El Paso, Olimar, Tacuari, Clearfield) en exporteert voornamelijk naar Peru, Brazilië, Irak en de EU. 1% van de landbouwgrond wordt ingezaaid met rijst (150.000 ha) welke allemaal door middel van onderwaterirrigatie wordt geteeld. De gemiddelde opbrengst 8,5 ton/ha, wat hoog is. Dit komt voornamelijk door het rotatiesysteem wat wordt toegepast (rice-pasture-rice-pasture-pasture-pasture-pasture-pasture). Wanneer het land ingedeeld wordt als pasture (grasland) wordt het beweid door vleesvee. Het vleesvee is verantwoordelijk voor 3% van de omzet. De kostenstructuur van de rijst is als volgt: Arbeid 20%, zaden/kunstmest 15%, diesel 15%, transport 20%, land/water 18%, drogen 12%. Wat resulteert in een kostprijs van $235/ton. Gemiddeld over vijf jaar is de opbrengstprijs $210/ton. De uitdagingen voor de komende vijf jaar zijn overleven en het bedrijf winstgevend maken door te investeren in innovatie (robotisering). Het aantal bedrijven wat rijst teelt is in drie jaar tijd afgenomen van 580 naar 450, wat resulteerde in een afname van het rijst areaal van 20.000 ha.

Aan het einde van de dag kregen we de unieke kans om even met beide voeten op Braziliaanse bodem te staan. Onze chauffeur kon minder lachen omdat hij dit moest bekopen met een prent voor zijn kapotte vooruit.

Tabéé

Tom en Robin