Op Hollandse wijze door Buenos Aires
Argentinië dag 7 – 18 december 2016
Na een gezellige, maar vooral lange nacht in Buenos Aires verzamelde de groep zich om 11uur om een fietstocht door de stad te maken. Op zondag kun je namelijk niet op bezoek bij bedrijven. De Nederlandse gids Job nam het voortouw en trok de groep vooruit. Hij vertelde verhalen over de geschiedenis, bouwstijl van gebouwen, de verbondenheid met Europa, Nederland en Maxima.
We starten de ochtend bij een beeld van San Martin de bevrijder van Argentinië die te paard de Andes over is getrokken en de Chilenen hebben teruggedrongen om vervolgens Chili en een deel van Peru in te nemen. Tijdens de fietstocht konden we de invloeden van de Europese cultuur zeker terug vinden. De trotse Argentijnen hebben de stad Buenos Aires opgezet als Franse steden, het lijkt Parijs. Buenos Aires moest een stad worden met allure. Verder is de Europese invloed groot geweest. De Engelsen hebben de spoorlijnen aangelegd en vanuit Italië is op iedere hoek van de straat een ‘Pizza en Pasta’ te zien. Toch hebben de Argentijnen niets meer met Engeland en vechten ze nog steeds om de voor ons bekende Falkland eilanden. In Argentinië heten deze eilanden Islas Malvinas en Argentinië vindt dat zijn nog steeds bij Argentinië horen. De zee die de eilanden omringt is ook Argentijns. Als je het dus hebt over de Falkland eilanden, dan sta je voor de Argentijn aan de kant van de Engelsen.
Onze tocht vervolgde zich langs de Nederlandse Ambassade, het Oranje monument en Ana Frank (onze Anne Frank), als heldin voor de Joden in Argentinië. De weg vervolgend langs de Universiteit waar Koningin Maxima studeerde. Hier begon het een beetje te regenen. Wij als koele Hollanders fietsen gewoon door, al hoewel we wel erg nat werden. Gelukkig hadden we tijdens de route ook tijd voor ‘kaffee y empanada’. Voor de koffie konden we nog wat rondlopen in de omgeving van la Boca. Waar veel gekleurde huisjes stonden, door de regen zag het er niet zo sprankelend uit. Ondertussen dus maar wat ponchos gekocht om niet nog natter te worden. Na hervatting van de fietstocht kwamen we langs het voetbalstadion van La Boca. Voetbal is heel belangrijk in Argentinië. Emoties tijdens wedstrijden hebben we ook ervaren. Bij wedstrijden van La Boca mogen geen fans van de tegenpartij aanwezig zijn, want er is altijd een reden om met elkaar op de vuist te gaan. Ook de politie wordt dan massaal ingeschakeld om bij voorbaat de partijen uit elkaar te halen. Voetbal is belangrijk in de cultuur van Argentinië. Maradonna wordt dan ook nog steeds als held aanbeden.
De Argentijnen zijn een trots volk, maar of ze trots zijn op Argentinië is de vraag. Ze laten altijd weten wat hun Europese afkomst is, ook al zijn ze geboren en getogen in Argentinië en nog nooit in Europa geweest. Men krijgt zelfs nog tot de vierde generatie een Europees paspoort. Verder voert de fietstocht langs het roze regeringsgebouw. Hierover zijn ook mooie verhalen vertelt. Er heerste een besmettelijke ziekte die door muggen werd over gedragen. Om de regeringsleiders te beschermen werd bloed van koeien vermengt met citroensap en dat werd op het gebouw gesmeerd om de muggen af te schikken. Deze epidemie zorgde er ook voor dat vele rijke families vertrokken naar een ander deel van de stad. De arme Argentijnen bleven achter in het met ziekte besmette deel van de stad Buenos Aires. Het vertrek van de rijke gaf leegstand van prachtige panden die door anderen voor een klein prijsje werden opgekocht.
Aangekomen op het plein voor het regeringsgebouw komt duidelijk naar voren dat de politiek een grote invloed op de ontwikkelingen van dit land heeft. De corruptie van de politici heeft diepe sporen na gelaten. Het vertrouwen in de politiek is weg, ook nu er momenteel hervorming aan gaan komen. In dit licht is het verhaal van Eva Perón ook bijzonder. Zij was de vrouw van de regeringsleider Juan Perón, maar zij kwam op voor de armen en zorgde voor bijzondere regelingen voor de armen zoals; kleiding, opleiding, medische zorg en een woning. Door het volk werd zij op handen gedragen. Na haar dood werd haar lichaam gebalsemd en men wilde een monument oprichten om haar te gedenken. Maar voordat dit kon worden gerealiseerd werd het régime van Perón door een militaire coup weggevaagd. Perón moest het land verlaten. Omdat het militaire regime bang was dat het lichaam van Eva een symbool zou worden van de tijd van Perón werd het gekidnapt. Daarbij werd het lichaam twee jaar lang van de ene geheime plaats naar de andere gebracht en in 1957 werd het naar Milaan gebracht per schip. Hier werd ze onder een valse naam Maria Maggi begraven. Vervolgens werd het lichaam in 1971 weer aan Perón teruggegeven die op dat moment in Spanje in ballingschap zat. In 1974 keerde het lichaam terug naar Argentinië. Samen met Juan Perón werd Eva alsnog opgebaard in Argentinië in het paleis van de president. Daarna werden ze apart begraven.
We zien allemaal hoofddoekjes op het plein geschilderd. Dit is het plein ‘plaza de Mayo’ waar de dwaze moeders hun stille protest uitten. Vanaf 1976 protesteren de vrouwen iedere donderdag om de verdwenen slachtoffers te herdenken en de schending van de mensenrechten aan te kaarten. De vrouwen dragen op hun hoofd een witte hoofddoek wat symbool staat voor de luiers van de verdwenen kinderen. Een aantal van deze vrouwen is in 1979 zelf opgepakt en nooit meer teruggekeerd. De geschiedenis van dit protest is door de hele wereld gesteund. Ook heeft dit geleid tot de vrijheid van demonstreren in Argentinië, wat nu ook om diverse redenen regelmatig gebeurt.
Zo kwam een eind aan onze mooie fietstocht door Buenos Aires met mooie verhalen van een bijzondere geschiedenis van dit mooie land.
Ria Wilzing
